Η απελπισια μιας μη αναστρεψιμης καταστασης

Ήταν ένα αστέρι και 'γω ένα μαραμένο λουλουδι.
Ήσουν ένα εκτυφλωτικό φως και 'γω μια γαμημένη σκιά.
Ήμουν ένας κόκκος απο άμμο σε μια απέραντη έρημο στο
πουθενά, και 'συ ένα αστέρι στον ουρανό που είχα τα
γαμημένα κότσια να κοιτάξω.Η ανταπόδωση ενός ήρωα
είναι ο αργός πόνος.Μετράω τις μέρες και τους μήνες,μα
η απουσία σου είναι ακόμη ζωντανή.Απο ξένα στόματα που
δεν σε άγγιξαν μαθαίνω για σένα και η ελπίδα πάνω στη κλωστή
ετοιμόρροπη να κοπεί.
Έχει περάσει πολυς καιρός,μα ο χρόνος είναι υποκειμενικός.
Τίποτα δεν λυτρώνει και δεν επουλώνει...που είσαι γαμώτο?
Που είσαι στις μέρες φρίκης που στη σιωπή μου ουρλιάζω,
και στις ανυπόφορες μου νύχτες που σε φωνάζω?
Σταγόνα του μπλε ουρανου δώσε στην ξηρασία μια ελπίδα
για βροχή,έλα για μόνο μια φορά...απόψε...
Προσποιήσου για τη σωτηρία μου για λίγα λεπτά μονάχα.