ΛΟΛΙΤΑ

Χαμένος είσαι εξαρχής σε αυτήν την υπόθεση
μικρό αγόρι,γι 'αυτό μην αφήσεις την ακατάσχετη
επιθυμία που σε κυριευει,να νικήσει.Το νυμφίδιο
αυτό δεν ζητάει έρωτα πλατωνικό αλλά την σαρκική
της επιθυμία να ικανοποιήσει και τον εγωισμό της,
να υπερνικήσει.
Το ξέρω πως είσαι ντροπαλός και άβγαλτος με γάτες
σαν και αυτήν εδώ,γι 'αυτό μην αφήσεις τα νύχια της
το κορμί σου να σκίσει και το ξελόγιασμα της να σε
παρασύρει.Κράτα την απόσταση για να σωθείς,μην την
ερωτευτείς γιατί θα καταστραφείς.Αλλά σε βλέπω...
είναι ήδη αργά.Έμμονη ιδέα έγινε ο κρυφός σου πόθος
και ανομολόγητος ο ανεκπλήρωτος σου στόχος.
Να σε αγαπήσει...
Είναι μια απομίμηση Λολίτας του Ναμπόκοφ που θα σε
γευτεί,και στο τέλος θα σου πεί "Λυπάμαι που σε εκμεταλευτηκα,
αλλά έτσι γίνεται πάντα ".

Η απελπισια μιας μη αναστρεψιμης καταστασης

Ήταν ένα αστέρι και 'γω ένα μαραμένο λουλουδι.
Ήσουν ένα εκτυφλωτικό φως και 'γω μια γαμημένη σκιά.
Ήμουν ένας κόκκος απο άμμο σε μια απέραντη έρημο στο
πουθενά, και 'συ ένα αστέρι στον ουρανό που είχα τα
γαμημένα κότσια να κοιτάξω.Η ανταπόδωση ενός ήρωα
είναι ο αργός πόνος.Μετράω τις μέρες και τους μήνες,μα
η απουσία σου είναι ακόμη ζωντανή.Απο ξένα στόματα που
δεν σε άγγιξαν μαθαίνω για σένα και η ελπίδα πάνω στη κλωστή
ετοιμόρροπη να κοπεί.
Έχει περάσει πολυς καιρός,μα ο χρόνος είναι υποκειμενικός.
Τίποτα δεν λυτρώνει και δεν επουλώνει...που είσαι γαμώτο?
Που είσαι στις μέρες φρίκης που στη σιωπή μου ουρλιάζω,
και στις ανυπόφορες μου νύχτες που σε φωνάζω?
Σταγόνα του μπλε ουρανου δώσε στην ξηρασία μια ελπίδα
για βροχή,έλα για μόνο μια φορά...απόψε...
Προσποιήσου για τη σωτηρία μου για λίγα λεπτά μονάχα.

The sickness of mind...

Τόση συγχηση...
Πόθος,ζήλια και έρωτας.
Πάνω μου αφήνεις ουλές,στο σώμα μου
μια μαυρη αρρώστια κυλάει.
Μην με κοιτάζεις επίμονα...κοκκινίζω
και σκυβω το κεφάλι.Ντρέπομαι.
Μείνε μαζί μου.Δεν χρειάζεται να μιλάς.
Είμαι άρρωστη για σένα.
Πόθος,ζήλια και έρωτας.
Τρίπτυχο καταστροφής.
Δεν μπερδευω την αρρώστια με τον έρωτα.
Το ίδιο πράγμα είναι.